Het is de eerste dag op de watertaxi voor schipper Manu dos Reis, en hij treft het niet meteen. Er hangt een dichte mist boven de Nieuwe Maas, zodat alle ritten op deze winterse vrijdagochtend voor even zijn opgeschort. Gelukkig is er op het basisstation dan dus wel tijd voor een uitgebreide kennismaking met deze 24-jarige Rotterdammer, die al van jongs af aan met de beroepsvaart is vertrouwd.

In wisseldienst met zijn broer werkt hij als kapitein op de Pride of Faial, een 110 meter lange tanker waarmee ze olie van de Rotterdamse haven naar Duitsland en Zwitserland vervoeren. De familie Dos Reis bezit twee van zulke schepen, waarvan er een permanent is verhuurd.

Manu doorliep het Scheepvaart- en Transport College (STC) en trad vijf jaar geleden als schipper in de sporen van zijn vader.’Varen is het enige dat ik ken. Ik ben er gewoon voor geboren. Ik heb ook nooit echt serieus een ander beroep overwogen. Het verveelt nooit op het water en je komt nog eens op plekken.’

Nooit een 9-tot-5-baan

De Pride of Faial is dag en nacht onderweg met een bemanning van vijf koppen. Manu draait aan boord diensten van twee weken, waarna hij er ook weer twee vrijaf heeft. Hij zou dat werkritme niet graag willen inruilen voor een 9-tot-5-baan op de wal, al weet hij ook dat zijn kersverse echtgenote (Manu trouwde zes weken geleden) hem nu best nog wat meer thuis wil hebben. ‘Ik ben voor haar ook al iets minder vaak aan boord. Tja, zij komt niet uit een schippersgezin, hè.’

De Dos Reis komen van oorsprong van de Kaapverdische eilanden en Manu’s voorouders verdienden ook daar al de kost in de scheepvaart. ‘Dat is niet heel typisch voor onze familie, er zijn veel zeelui en vissers onder de Kaapverdianen. Maar mijn vader vond de zeevaart niets en is in Nederland de binnenvaart in gerold. Dankzij hem hebben mijn broer en ik nu ook de kans gekregen om onze weg daarin te vinden.’

Een vriend van Manu werkte al parttime als schipper op de watertaxi en maakte ook hem er enthousiast voor. Dat passagiers ook bij hem in goede handen zijn, lijdt geen twijfel. Als rond het middaguur het zicht op de rivier weer sterk is verbeterd, kruipt Manu achter het roer van de MSTX4 om een vaste watertaxiklant bij het RDM-terrein te gaan ophalen.

Ga naast of achter hem zitten in de boot zitten en al na luttele seconden weet je: verdomd, dit is er inderdaad opnieuw eentje die voor het varen is geboren.